Ben yaralardan söz etmek istiyorum.
Midemdeki yaradan. O kurumuyor, kabuk tutmuyor, büyüyor. Kahve içiyorum bende şarap içiyorum. Annem duvara bir şeyler yazıyor. Yeni bir intihar provasına hazırlıyoruz evi. Oysa kimse ölmeyecek. (Belki ben.)
Hem yar’a’dan ölür mü insan. Küfür gibi.
Sağlam yapmalı bu işi. Sevişerek ölmeli.
Hüzün makam şarkılarını ağlatarak, dimdik!
Ben aslında
İçimdeki yaralardan konuşmak istiyorum o’nunla.
Hava almayan. Pansumanı mümkün olmayan. Ne zaman bir adam sevsem mikrop kapan yaradan.
Okumayı kesebilirsin bak tam da bu noktada. Bir yere varmam ben varamam.
Anca aşka kelebek takarsam şair olabilirim. Bozmam kendimi. Şiir kalmak iyi.
Hem kanat takmış ağır kelimeler nasıl uçar ki?
Ah!
Yaban arıları.
Çiğdem Taş
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder